“Më në f und kam h equr dorë. Ka pasur momente, kur nuk kam dashur ta bëj diçka të tillë; momente kur kam dashur të të përgjigjem në mesazhe dhe në telefonata; momente kur doja të rrija, në vend që të la rgohesha; momente kur kam dashur të të them “Do të rri”, në vend të “Do të lë të shk osh”.

Më kanë pëlqyer gjithmonë ç astet, kur ke bërë për mua gje ste të v ogla, por me em ocione të mëdha për të më bërë të ndihesha special. Mënyra me të cilën më flisje, ndonjëherë e bënte z emrën time të donte të dilte nga kraharori dhe të vinte drejt teje.

Hi storia jonë nuk i ngj ante hi storive ti pike të da shurisë. Ishte ndryshe nga ato hi stori që i ndeshim në përralla. Unë nuk isha i si gurtë, nëse edhe ti ndieje të njëjtën gjë për mua, por isha i si gurtë për diçka.

Hi storia jonë ishte reale. Ishte real çdo r ast, kur të shihja dhe mendoja se ishe speciale. Ishte real momenti, kur më bërë të qeshja për herë të parë. Po njësoj ishte real edhe momenti, kur e dija se duhet të lija të ikje, sepse dhi mbja po bëhej e pad urueshme.

Të të lija nuk ishte pjesa më e v ështirë. Të të shoh nga larg po, kjo më tm erron, më th yen përb renda. Gjithë bota është shndë rruar në një vend krejtësisht ndryshe që nga momenti që të hu mba. Historitë e mia nuk janë më të njëjtat, pa të pa sur ty si dë gjuesen aktive të tyre.

E di për çfarë shpresoj? Shpresoj që e ardhmja të jetë më e mirë për ty, pasi unë e di f undin tim. Shpresoj që gjithë sakt ificat e mia të marrin kuptim në të ardhmen dhe ti të jesh e l umtur në krahët e dikujt tj etri. Unë nuk mund të të dë noja duke që ndruar pranë meje. Nuk kishe pse vu aje bashkë me mua dhe as të l uftoje për diçka që dihet se një ditë do të më mundë. Ti meriton më të mirën në jetë dhe jam i sigurtë se do ta arr ish.

Më fal për çdo shpresë që të kam dh ënë dikur! Më fal dhe për gjithë dhi mbjen që po të shk aktoj! Ti më telefonon, më kërkon a rsye dhe unë nuk të përgjigjem si më parë, por të kthehem gjithë inat. Nuk e me riton këtë gjë, por një ditë shpr esoj të më kuptosh.”