Shumë her kur ne shohim diçka si d ëm,e në fakt është mbr ojtje, s iguri, dr ejtësi.

* (përkujto) Kur Musai djaloshit që e shoqëronte i tha: “Nuk do të ndalem së ecuri deri ta arrij vendtakimin e dy deteve, ose do të udhëtoj një kohë të gjatë”.
Kur arritën ata të dy vendtakimin e atyre deteve, e ha rruan peshkun e tyre, e ai (peshku) mori rrugën e vet si (strofull) në det.

Pasi ata e kaluan atë vend, ai (Musai) i tha djaloshit: “Na jep sillën tonë (ushqimin), meqë nga ky udhëtim jemi l odhur”.
Ai (djaloshi – Jushaë bin Nun) tha: “A e sheh!? Kur u strehuam te shkëmbi, unë e h arrova peshkun dhe përveç djallit nuk më bëri kush të harrojë që të ta përkujtoj ty atë, dhe ai në mënyrë të çuditshme mori rrugën e tij për në det!”

Ai (Musai) tha: “Ai është (vendi) që ne po e kërkojmë!” Dhe u kthyen që të dy rrugës së tyre prej nga kishin ardhur.
Dhe e gjetën një nga r obtë Tanë, të cilit i kemi dhuruar m ëshirë nga ana Jonë dhe e kemi mësuar me një dituri të posaçme nga Ne.

Atij (Hidrit – njeriut të mirë e të dijshëm) Musai i tha: “A pranon të vijë me ty, që të më mësosh nga ajo që je i mësuar (i dhuruar) ti: dituri të drejtë e të vërtetë?”
Ai (Hidri) tha: “Sigurisht, ti nuk do të mund të kesh durim me mua!”
“Si do të durosh për atë që nuk je i njoftuar?”

(Musai) Tha: “Në dashtë All-llahu, do të shohësh se do të jem i durueshëm dhe nuk do të ku ndërshtoj ty për asgjë!”
Ai i tha: “Nëse më shoqëron ti mua, atëherë mos më pyet për asgjë, derisa unë vetë të të tregoj për të”.
E ata të dy shkuan (duke ecur) deri kur hipën në anije, ai (i dishmi) e shqeu atë. Ai (Musai) tha: “A e shqeve që t’i f undosësh udhëtarët e saj, vërtet bëre një punë të h atashme?”

Tha: “A nuk të thashë se nuk do të mund të kesh durim me mua?”
(Musai) Tha: “Mos më qorto përse harrova dhe mos më mundo me vë shtirësi në këtë shoqërim timin (lehtësoma punën)!”
Vazhduan të shkojnë deri kur takuan një djalë të ri, e ai (i dijshmi) e mbyti atë.
(Musai) Tha: “A e mb yte njeriun e pastër, pa mb ytur ai askë?! Vërtet ke bërë një pumë të sh ëmtuar!”

Ai (i dijshmi) tha: “A nuk të thashë se vërtet ti nuk do të mund të kesh durim me mua?”
(Musai) Tha: “Nëse pas kësaj të pyes (të ku ndërshtoj) për ndonjë gjë, atëherë mos më lejo të shoqëroj. Tashmë ndaj meje ke arsyetim (të mos më sh oqërosh)!”
Vazhduan të shkojnë deri sa arritën te banorët e një qyteti që prej tyre kërkuan t’u japin ushqim, po ata nuk deshën t’i pranojnë si musafirë (e as t’i ushqejnë), e ata të dy gjetën aty një mur që gati po rr ëzohej, e ai e drejtoi atë (murin). (Musai) Tha: “Sikur të kishe dashur do t’u merrje shpërblim për këtë!”

Ai (i dijshmi) tha: “Tash ka ardhur koha e ndarjes mes meje dhe mes teje, e unë do të tregoj për domethënien e asaj që nuk munde të keshë durim!”
Sa i përket anijes, ajo ishte pronë e do të va rfërve që veprojnë në det, e unë desha ta bëj atë me të meta, ngase para tyre ishte një s undues që gra biste çdo anije (të aftë – pa të me ta).
Sa i përket djaloshit, dy prindërit e tij ishin besimtarë, e u f rikësuam se ai do t’i shpie ata të dy në h umbje e në mosbesim.

Deshëm që Zoti i tyre t’u japë në vend të tij një më të mirë se ai dhe më të afërt në r espekt dhe në mëshirë (ndaj prindërve).
Përsa i përket murit, ai ishte i dy dj elmoshave j etima të atij qyteti, e nën të ata kishin një thesar (ari) dhe babai i tyre ka qenë njeri i mirë, e Zoti yt d ëshiroi që ata dy (j etima) ta arrijnë pj ekurinë e vet dhe ta nxj errin ata vetë thesarin e tyre. Kjo ishte mëshirë e Zotit tënd (ndaj tyre). Dhe unë nuk e punova tërë atë sipas bindjes sime (po sipas udhëzimit të Zotit). Ky, pra, është sqarimi i asaj për të cilën nuk munde të kesh durim!
* Kuran => Kehf / 60-82