Ky është një tregim interesant për f uqinë e teubes, pe ndimit të sinqertë te Allahu xh.sh. Një v ajzë m arokene Leila El Heuli ishte s ëmurë nga k anceri dhe mj ekët nuk ishin në gj endje që ta sh ërojnë.

Spe cialistët më të mirë të Europës nuk kishin më shpresa për sh ërimin e saj, madje edhe vetë Leila kishte h umbur çdo shpresë, mirëpo Allahu, I lart madhëruar qoftë Ai, I sheh gj endjet. Në vazhdim do ta lëmë vetë motrën tonë Leila që të tregojë për veten e saj.LEXO ME TEPER DUKE E HAP REK LAMEN ME POSHTE

Tregimi për shtimin e imanit, e treguar me fjalët v etiake, është marrë nga libri ‘Ata të cilët iu p enduan Allahut’, të botuar në gjuhën frenge ndërsa autor është Ibrahim Abdullah el Hazemi. Leila tregon:LEXO ME TEPER DUKE E HAP REK LAMEN ME POSHTE

Para nëntë vj etëve më kanë tr eguar se kam një s ëmundje shumë të r ëndë- ka ncerin, të gjithë e dinë se vetëm të p ërmendurit e këtij emri është tm errues. Besimi im në Allahun ishte i d obët. Në përgjithësi kisha lënë anësh të pë rmendurit e Allahut dhe kam menduar se bukuria dhe sh ëndeti do të zgj asin tërë j etën.

Kurrë nuk kam menduar se do të s ëmurem nga k anceri. Kështu, kur jam njoftuar për s ëmundjen që kisha, aq shumë u tr ondita nga br endia e shp irtit. Mendoja që të iki. Mirëpo ku? Ku mund të ik nga s ëmundja e cila gj endet në mua? Madje kam menduar edhe për vet ëvr asje!

Mirëpo, shumë e kam dashur burrin tim dhe f ëmijët e mi. As që kam menduar për d ënimin e Allahut nëse e bëjë atë m ëkat, sepse ashtu siç thashë, kam qenë larg të përk ujtuarit të Allahut. D ëshira e Allahut ishte që kjo s ëmundje të jetë shk aku i udh ëzimit tim, gjithashtu edhe shk ak për udh ëzimin e shumë njerëzve Shkova në Belgjikë ku vizitova shumë mjekë. Ata i thoshin burrit tim se së pari duhet t’mi l argojnë gj injtë, pastaj të shkoj në t erapi të cakt uara.

E dija se t erapitë do të bëjnë që të më b ien flokët, v etullat dhe qerpikët do të h umbin, se do të shk aktojnë pa raqitjen e mj ekrës në f ytyrën time dhe që tho njtë dhe dh ëmbët do të më bien. Kështu që përgjithësisht e h odha poshtë këtë zgj idhje.

Më mirë do të vd es me gji njtë e mi, dh ëmbët dhe me të gjitha të cilat Allahu më ka krijuar sesa pa to, th osha me vete. I luta mj ekët që të më japin t erapi tjetër e cila ka ef ekt më të v ogël dhe atë e b ënë. U ktheva prapë në Maroko. Shk oja në t erapi dhe nuk kam pasur k urrfarë p asojash në t rupin tim që më bënte shumë të l umtur. Mendoja: ndoshta mjekët kanë g abuar e ndoshta nuk e kam k ancerin. Mirëpo, pas gjashtë muajve.

Fillova të d obësohem, ngjyra ime f illoi të ndr yshojë dhe ndj enja dh embje të v ogla. Mjeku im në Maroko më këshilloi që të kthehem në Europë dhe atë e bëra. Atje në Belgjikë arr ita në kat astrofë!
Mjekët i thanë burrit tim se s ëmundja është përh pur në tërë tr upin tim, se mu shkëritë janë tër ësisht të inf ektuar, dhe se nuk kanë kurrfarë zgj idhje për r astin tim. Thoshin: Më mirë është të merrni gruan tuaj dhe ta çoni në vendin tuaj që të vd esë atje. Burri im ishte i sh okuar. Dhe në vend që të kth ehet në Maroko, shkuam në Francë, duke menduar se atje do të gjejmë ndonjë zgj idhje. Mirëpo, në Francë asgjë më shumë se atë që e dëgjuam në Belgjikë. Në fund, vendosëm që të shkojmë në sp ital dhe të shkoj në op eracion për l argimin e gji njve dhe të vazhdoj me terapi të f ortë (të cilën ma përshkruan më herët mjekët).LEXO ME TEPER DUKE E HAP REK LAMEN ME POSHTE