Kur djali që njohu gjatë fluturimi një avion i kërkoi një takim, Cristina Farina tha ‘po’ pa hezitim.

CNN sjell historinë e Cristina-s, e cila kishte kaluar pjesën më të madhe të fluturimit nga Italia për në Londër duke biseduar me një të huaj. Ai dukej miqësor dhe i interesuar.

“Pse nuk takohemi nesër, të shkojmë të pimë një kafe, të kalojmë pak kohë së bashku?” sugjeroi ai. “Le të takohemi në 11 në sheshin Trafalgar.”

Me uljen në aeroportin Heathrow, Cristina ‘i panjohuri interesant’ ndanë rrugët e tyre, duke premtuar se do të takoheshin të nesërmen. Ishte 26 gusht 1984. Nuk ndërruan adresat dhe numrat e kontaktit. Dërgimi i mesazheve nuk ishte një opsion. Thjesht duhej të shpresonin se të dy do ta mbanin premtimin dhe do të ishin atje të nesërmen.

Cristina rrëmbeu çantën e saj nga karuseli i bagazheve dhe u drejtua në qendër të Londrës, duke u ndjerë e gjallëruar dhe e emocionuar. Ajo ishte 18 vjeçe, e vendosur të kalonte tre muaj në Mbretërinë e Bashkuar për të studiuar anglisht. Ishte periudha e parë e Cristina-s larg shtëpisë. Mundësia u shtri para saj.

“Unë e doja Londrën,” thotë Cristina për CNN Travel sot. “Më dha shumë energji. Ndihesha e lirë të bëja atë që doja.”

Të nesërmen, pak para orës 11 të mëngjesit, Cristina ngjiti shkallët nga stacioni i metrosë Charing Cross dhe mbërriti në sheshin Trafalgar – një vend i hapur, i pedonalizuar me shatërvanë, Galerinë Kombëtare të Mbretërisë së Bashkuar dhe kolonën imponuese të Nelsonit, të ruajtur nga katër luanë të mëdhenj bronzi.

Sheshi Trafalgar ishte pothuajse gjithmonë i zënë, dhe ajo ditë në 1984 nuk ishte ndryshe. Turmat e turistëve iu shmangën pëllumbave fluturues të ulët ndërsa u rreshtuan për të hyrë në galeri. Ishte me diell, me një erë të ngrohtë dhe Cristina po kërkonte ‘të panjohurin’ mes turmave të njerëzve. Nuk kishte asnjë shenjë prej tij, por ajo ishte pak herët.

Koha kaloi. Ai ende nuk u pa askund.

“Djali nuk u shfaq kurrë,” thotë Cristina sot.

Nuk ishte ashtu siç e kishte imagjinuar Cristina fillimin e aventurës së saj në Londër. Ajo ishte pak e dëshpëruar. Ajo nuk kishte asnjë mënyrë për të kontaktuar djalin e panjohur.

Por ndërsa priste që ai të shfaqej, ajo kishte mjaft kohë për të skanuar njerëzit e tjerë në sheshin Trafalgar atë ditë. Dhe një person në veçanti i kishte rënë në sy.

“E pashë këtë djalë të ulur mes luanëve,” kujton Cristina. “Ai tërhoqi vëmendjen time sepse ishte i bukur dhe kishte flokë të gjatë.

Ai ishte mbështetur në bazamentin midis luanëve prej bronzi, duke lexuar një libër. Ndërsa Cristina u afrua, ajo pa se ishte një kopje e “Romeo dhe Zhuljeta” të Ëilliam Shakespeare. Djaloshi po dëgjonte gjithashtu një Ëalkman. Ndërsa Cristina u afrua, ai hoqi kufjet, ngriti sytë dhe buzëqeshi.

“Përshëndetje,” tha Kristina.

“Përshëndetje,” u përgjigj ai.

Duke u ndjerë e guximshme, Cristina u ul pranë të huajit. Ai u duk pak i habitur, por e la librin e tij dhe i buzëqeshi përsëri.

“Pastaj sapo filluam të flisnim,” thotë Cristina sot.

Djali i mbështetur te luanët e Sheshit Trafalgar ishte 20-vjeçari Matt Reinecke, një student kolegji amerikan me pushime me familjen e tij, duke vizituar nga Kalifornia.

Doli që Matt e kishte parë Cristinën përpara se ajo t’i afrohej.

“Pse kjo vajzë e bukur vazhdon të më shikojë?” mendoi ai.

Më pas, kur Cristina foli me të, pastaj u ul pranë tij, Matt u emocionua.

“Isha duke udhëtuar dhe e dija që do të largohesha për dy ditë. Dhe më pas një vajzë e lezetshme u ul pranë meje, kjo ishte e mjaftueshme për mua”, tha ai për CNN Travel sot.

Matt dhe Cristina u prezantuan, dhe Matt shpjegoi se ai ishte një fans i madh i Grateful Dead – ai kishte qenë në disa nga turnetë në SHBA. Më pas, Matt e pyeti Cristinën se çfarë e solli në Londër dhe ajo foli për entuziazmin e saj për tre muajt e ardhshëm larg shtëpisë.

Kishte pak pengesa gjuhësore, Cristina nuk mund ta kuptonë gjithmonë gjuhën amerikanë të Matit, ajo ishte më shumë e mësuar me anglishten britanike. Por kimia mes tyre ishte e dukshme menjëherë.

“Më pëlqeu menjëherë,” thotë Cristina.

Për dy orët e ardhshme, Matt dhe Cristina u ulën krah për krah, në sheshin Trafalgar, duke biseduar. Në një moment, Matt doli nga aparati i tij dhe bëri një foto të Kristinës, e mbështetur te monumenti, duke e parë atë.

Cristina, e fotografuar nga Matt, në sheshin Trafalgar të Londrës, ditën kur u takuan në 1984

Por Matt duhej të largohej për të takuar prindërit e tij.

“Por çfarë do të bësh më vonë sot?” e pyeti Kristinën. “Doni të takohemi për një pije?”

Matt dhe Cristina bënë plane për t’u takuar disa orë më vonë. Familja e Matt po qëndronte në Claridge’s, hoteli historik me pesë yje në Mayfair. Ai i tha Cristinës se do ta takonte jashtë Stacionit të Bond Street. Ndryshe nga takimi i mundshëm i Cristina-s në aeroplan, Matt u shfaq.

Të ulur në një pijetore së bashku, Matt dhe Cristina shkëmbyen puthjen e tyre të parë. Ajo dhe Matt kishin bërë plane për t’u takuar përsëri. I kishte mbetur vetëm një ditë në Londër, por donte ta kalonte me Cristinën.

“Nuk mund të prisja,” kujton Cristina. “Mezi prisja ta shihja të nesërmen.”

Të nesërmen po shkëlqente edhe dielli. Cristina dhe Matt u drejtuan për në Hyde Park.

“Ne vërtet thjesht putheshim dhe folëm gjatë gjithë ditës në park,” kujton Matt.

Këtë herë, Cristina ka bërë një foto të Matit, në aparatin e saj. Në foto ai është duke buzëqeshur, duke parë nga kamera, i veshur me bluzën e tij Grateful Dead.

Matt, i fotografuar nga Cristina, duke pushuar në parkun e Londrës në ditën e dytë të takimit

Fluturimi i Matt nuk ishte deri në mbrëmje, kështu që ai e shtyu largimin për aq kohë sa të ishte e mundur. Kur më në fund tha lamtumirë, Matt i la Cristinës një shënim.

“Mos e hap derisa të shkosh në shtëpi,” i tha ai.

Ajo priti derisa u kthye në dhomën e saj dhe shpalosi letrën.

“Shënimi thoshte: ‘Nuk mund ta duroj mendimin që të mos të shoh më kurrë’,” kujton Cristina sot. Ajo kujton se u rrit.

“E dija se do ta shihja përsëri. Dhe e dija se do të kaloja kohë me të diku, disi.”